Toine Cools wist dat de meeste spelers op hun terugweg waren en probeerde ook te verjongen waar mogelijk. Het eerste jaar hield hij de ploeg nog in 2de provinciale maar het seizoen ’78-’79 kon het elftal de degradatie niet meer ontlopen. Wijnegem eindigde 16de en laatste met zowel de meest gepasseerde achterlijn als de slechtste voorlijn. Naar oorzaken zoeken van deze malaise was vlugger gezegd dan gedaan: spelerskern te oud, het bestuur kende er niets meer van, de selectie deed aan vriendjespolitiek, trainer onbekwaam… Resultaat Toine Cools verliet de ploeg en werd trainer van Rochus, zijn nieuwe opvolger was Maurice Senenans. Maurice haalde succes: het eerste seizoen eindigde de ploeg zesde en in ’80-’81 schoot Wijnegem de hoofdvogel af. Ondertussen ontpopte Berke Muyldermans zich als gevreesde kanonier. De periode Sevenans kan betiteld worden als de periode van de eerste belangrijke aankopen: Marc De Bruyn, Alain Van Boven, Robert Van Overloop, Frank Bertels, Cois Donckers… De tijd van de zeer brede eigen spelerskern was voorbij. Naast spelersbelangen speelden meer dan waarschijnlijk ook andere zaken hierbij een hoofdrol.
In juli 1982 nam oud-internationaal Eddy Bertels het trainerschap over. Dat Eddy een zeer begaafd voetballer en bekwaam trainer was bewezen de feiten: Het eerste jaar behaalde hij brons, zijn tweede seizoen werd het reeds goud voor zijn fanionteam en promoveerde K.W.V.C na 27 jaar opnieuw naar eerste provinciale. Ook werd dat jaar voor de eerste keer de beker van Antwerpen binnengehaald. Eddy Bertels bereidde zijn kern verder uit met spelers van buiten de gemeente: Fr. Boumans, Eric Brees, Fr. Schrauwen, W. De Cock, H. Coster, P. Costiaens e.a. Hij zag ook het buskruit van Berke Muyldermans uitdoven en bracht het ondertussen legendarisch Nederlands duo Ad Stam en Nico Hoogwerf tussen de lijnen. Het gemiddelde aantal bezoekers nam ook weer toe. Een nieuwe kantine maakte het Wijnegems patrimonium nog mooier en rijker.
Nog even is er een trainerwissel gebeurd met Frank Schrauwen, ook hij hield Wijnegem in de hoogste provinciale reeks maar zijn tweede seizoen was het raak in de negatieve zin, met als gevolg degradatie naar 2de provinciale. Nieuwe trainer R. Bruyninckx bracht blauw-geel opnieuw naar eerste provinciale, ondertussen was de buitengemeentelijke kern nog verbreed met W. De Cnaep, R. Budts en D. Vanderlinden. Cois Van Tright werd reeds na één jaar opvolger van Bruyninckx. Vanaf nu ging het in Wijnegem in een versneld tempo met vele ups en downs, of ze stegen of ze daalden weer. Tijdens zijn eerste jaar maakte Cois Wijnegem kampioen en promoveerde blauw-geel voor het eerst sinds zijn bestaan naar de nationale reeksen. K.W.V.C behaalde zelfs een dubbelslag: provinciaal kampioen en bekerwinnaar!
Het verblijf in nationale werd beperkt tot 1 jaar, in feite vielen toen de aankopen niet mee en Wijnegem zakte naar eerste provinciale. Eén jaar later stonden ze onder leiding van R.Eysackers en P. Muyshondt reeds terug in nationale bevordering. Dit laatste duo bracht Wijnegem meer op de professionele toer. Het systeem van sponsoring en scouting drong zich op. De spelerskern werd uitgebreid met M. Hofmans, Ferre Jacobs, Koen Peters en Peter Loots en één jaar later met nog drie Nederlanders: Leo Vosselman, Lemro Jordan en Arian Van Der Plas, samen met Dominique Rasker en Jan Van Rooy. De installaties werden verfraaid: een mooie zittribune, een zeer degelijke grasmat en een mooie kantine maakten dat K.W.V.C in de toekomst de andere bevorderingsploegen met opgeheven hoofd kon ontvangen.
In 1993 nam Paul Muyshondt het trainerschap over van Ronny Eysackers en hij zorgde ervoor dat K.W.V.C enkele mooie jaren meemaakte in 4de nationale (mede dankzij de 2 Nederlanders Nico Hoogwerf en Ad Stam, zonder andere spelers onrecht aan te doen: de verdienste van een elftal is trouwens dankzij de bijdrage van het ganse team). In ’95-’96 tuimelde K.W.V.C uit de 4de nationale en het jaar daarop uit eerste provinciale. Bij het begin van het seizoen 1997-1998 stond Wijnegem V.C met zijn nieuwe trainer Wilfried De Cock waar het tot hiertoe zo dikwijls had gestaan namelijk in tweede provinciale… Na drie seizoenen was het opnieuw raak: kampioen in 2de provinciale A. Met de bedoeling in de hoogste provin. Afdeling te blijven maakte Wijnegem V.C een ongelooflijke 2de ronde mee met als gevolg de eindronde voor een tweede stijger naar 4de nationale (thuis 3-0 winst tegen Belgica Edegem en op Belgica 5-0 verlies). Dit ‘liedje’ ging dus niet door en erger nog het seizoen daarop degradeerde Wijnegem opnieuw naar 2de provinciale. Het eerste seizoen 2002-2003 hadden we het echt moeilijk om ons te handhaven, maar in de helft van het seizoen staat Wijnegem V.C mede terug aan kop.
Ondertussen mag K.W.V.C prat gaan op 3 praktische voetbalvelden waar terecht gesproken eerste klassers jaloers op mogen zijn. Aanleg en onderhoud kosten veel geld maar het is bewezen dat op onbespeelbare velden (wateroverlast op B- en C-terrein) gedurende het ganse seizoen kan gespeeld worden. Laten we hopen nu de terreinen in prima staat verkeren het er op sportief vlak ook voor K.W.V.C verder de goede richting uitgaat: eerste provinciale moet toch haalbaar zijn!!!
